Jan Wojciechowski (1903 - 1961) /1949-

Jan Wojciechowski (1903 - 1961) - Po nowicjacie (1924), studiach filozofii i teologii przyjął święcenia kapłańskie w 1935 roku w Lublinie. Następnie pracował w jezuickim gimnazjum w Wilnie oraz uczył religii i kierował Sodalicją Mariańską. W czasie II wojny światowej był kapelanem w armii generała Kleeberga, brał czynny udział w powstaniu warszawskim w randze podpułkownika i dziekana I Obwodu Śródmieście. Został odznaczony orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych z Mieczami. Po wojnie pracował wśród Polaków w Hanowerze, a od 1949 roku aż do śmierci współredagował Posłańca Serca Jezusa w Chicago, podejmując równocześnie bezpośrednią pracę duszpasterską wśród Polonii. Swoje poczucie patriotyzmu przeniósł na organizujące się w Chicago szeregi harcerskie, zostając ich współzałożycielem i pierwszym kapelanem. Opublikował książki: Księża polscy, którzy pracują lub pracowali w polskich ośrodkach strefy brytyjskiej w Niemczech (1947) oraz Przewodnik Apostolstwa Modlitwy (1961).

O. Stanisław Czapiewski *1911 /1948-

Stanisław Czapiewski *1911 - Do zakonu wstąpił w 17. roku życia. Studiował filozofię w Krakowie, a teologię w Lublinie i Wilnie. W obawie przed aresztowaniem udzielono mu święceń kapłańskich (1940) przed ukończeniem formacji, co jednak nie uchroniło ojca Stanisława przed wywiezieniem przez NKWD do gułagu na Syberii, skąd wydostał się wraz z armią Andersa i kolejno - już jako kapelan - przeszedł przez Kazachstan, Środkowy Wschód aż do Libanu. W Bejrucie dopełnił swoje studia teologiczne w 1944 roku, następnie w Egipcie był kapelanem junaków. Do Stanów Zjednoczonych trafił przez Anglię w 1948 roku. W Chicago zorganizował biuro pomocy jezuickim misjonarzom w Północnej Rodezji (Zambia). Dla zdobycia funduszy na ten cel założył pismo Polonia dla Misji Rodezyjskiej, tytuł zamieniony następnie na Pionierski Trud (1953), a wreszcie na Wśród Ludów Zambii (1966). Człowiek o niespożytej energii i pomysłowości, w 1972 roku założył w Chicago ośrodek i korporację Lusaka Mission Service, nazwę zamieniono następnie na Jan Beyzym Society, Inc.; wszystko z myślą o pomocy misjonarzom zambijskim. Jest autorem książki - albumu Latem w słonecznej Rodezji (1958) oraz trzech filmów misyjnych: Pionierski trud, Boże żniwo i Sebastiana, które były wizytówką akcji pomocy misjom, przynoszącej w skali rocznej ok. 80.000 USD. W roku 1986 ośrodek przestał istnieć, a sprawę pomocy misjom przejęli jezuici w Polsce, chociaż korporacja w dalszym ciągu działa w Chicago i pomaga misjonarzom. Ojciec Stanisław, pracujący obecnie w polonijnej parafii w Detroit, opublikował: Na przełęczy (1977), Warto było żyć (1986), Przez zakratowane okienka (1989), Dzienniczek kapelana Armii Polskiej na Środkowym Wschodzie (1994), Ciosanie osobowości (2001), a obecnie przygotowuje książkę Na polach misyjnych.

Jan Szopiński (1909 - 1977) /1945-

Jan Szopiński (1909 - 1977) - Pochodził z rodziny, z której trzech synów wstąpiło do Towarzystwa Jezusowego. Brat Bolesław jako kapłan zginął w Dachau, Teofil pracował przez 20 lat na misjach w Rodezji (obecna Zambia), a ojciec Jan — po odbyciu studiów filozoficzno - teologicznych i przyjęciu święceń kapłańskich w 1938 roku w Lublinie - został aresztowany przez gestapo w 1939 roku w Kaliszu, wywieziony do Generalnej Guberni i wypuszczony. Ponownie aresztowany przez Niemców w 1944 roku w Warszawie trafił do Dachau, skąd po wyzwoleniu wyjechał do pracy wśród Polonii amerykańskiej, głosząc rekolekcje i misje w różnych stanach i współpracując z Posłańcem Serca Jezusa. Pogodne usposobienie i poczucie humoru jednały mu wielu rozmówców. W ostatnich latach swego życia przebywał w Detroit, sprawując posługę duszpasterską w polonijnej parafii.

Wacław Zajączkowski (1910 - 1992) /1940-

Wacław Zajączkowski (1910 - 1992) - Po nowicjacie w Kaliszu (1925 - 27) i regularnych studiach filozoficzno - teologicznych przyjął święcenia kapłańskie w 1938 roku. Szybko dał się poznać jako zdolny pisarz i tłumacz, dlatego zlecono mu współpracę z wydawnictwami jezuickimi. Dzięki znajomości języków, inteligencji i aktywności, jaką przejawiał, przydzielono go na początku II wojny światowej do nuncjusza w Polsce Filipa Cortesi i z nim wyjechał do Bukaresztu z misją wydawania tam tygodnika Nowa Polska dla internowanych w Rumunii polskich żołnierzy, a także zbierania dla władz kościelnych wiadomości dotyczących

losu Polaków i Żydów w okupowanej Polsce. We wrześniu 1940 roku przybył do Chicago, skąd udał się do Kanady na tzw. roczną trzecią probację przeznaczoną na pogłębianie duchowości jezuity. Po jej zakończeniu wrócił do USA i cały wysiłek skupił na informowaniu Polonii o tragicznej sytuacji w Polsce pod okupacją niemiecką. W Posłańcu Serca Jezusa drukowi artykuły pełne werwy i patriotyzmu, a od października przez rok był współredaktorem tego miesięcznika wraz z ojcem Matzlem i ojcem Jakubowskim. W 1941 roku we wrześniu założył Ligę Radiową Serca Jezusowego, dzięki której (a także dzięki pomocy Posłańca} mógł nadawać niedzielne 15 - minutowe audycje religijne najpierw w Chicago, a następnie w Hammond (Indiana). Razem było ich 65. Program radiowy dawał mu możliwość organizowania pomocy dla Polski, a także zainicjowania „Armii Serc" - modlitewnej akcji za polskich żołnierzy, w którą włączyły się zakonnice, dzieci i parafie polonijne. Audycje radiowe przysporzyły mu wielu kłopotów, ponieważ pewne środowiska kościelne w Chicago krzywym okiem patrzyły na jednostronne - jak się im wydawało - zaangażowanie ojca Wacława po stronie okupowanego przez Niemców narodu polskiego. W połowie 1943 roku ojciec Zajączkowski rozstał się ostatecznie z zakonem, i choć po latach myślał o powrocie do kapłaństwa, jednak nigdy do tego nie doszło. Jego życiowym dziełem jest dwutomowa praca w języku angielskim Martyrs of Charity (1988), podająca naukowo udokumentowane nazwiska Polek i Polaków, którzy oddali życie za ratowanie Żydów w czasie II wojny światowej. Należeli do nich także matka autora i jego krewni. Po wojnie zostali zaliczeni do „sprawiedliwych wśród narodów" i mają swoje drzewka w alei Instytutu Yad Yashem w Jerozolimie.